Tani, 50 vjet më vonë, pavarësisht suksesit të veprave të tyre të mëvonshme, si në grup ashtu edhe individualisht, asgjë tjetër – as Jeta e Brajanit [Life of Brian], as Bujtina [Fawlty Towers], madje as udhëtimet televizive të Michael Palinit – nuk ka pasur një ndikim kulturor si Grali i Shenjtë.
Po aq qesharak sot sa ç’ishte gjysmë shekulli më parë, ky është një film që theu formatin tradicional të komedisë në ekran të madh. “Ishte qesharak, i freskët dhe i çmendur”, ka thënë John Cleese, “dhe vërtet nuk ngjante me asgjë tjetër”. Por, çfarë e bëri të jetë kaq ndryshe? Në fund të fundit, trupa Monty Python nuk e shpiku komedinë surrealiste: dramaturgu britanik N. F. Simpson, revyja skenike amerikane Kabareja e Ferrit [Hellzapoppin] dhe emisioni legjendar radiofonik i Spike Milliganit [The Goon Show] kishin ndodhur më parë.
As komeditë historike nuk ishin risi: që nga Bob Hope deri te Danny Kaye, shumë vetë kishin realizuar filma humoristikë të vendosur në të kaluarën, ndërsa romancierët britanikë Caryl Brahms dhe S. J. Simon e kishin çuar më tej këtë zhanër – në vitet ‘40 të shekullit XX – me histori që përzienin anakronizmin me mungesën e respektit ndaj gjërave serioze (si S’ka shtrat për proshutën / No Bed for Bacon dhe Mos, z. Dizraeli! / Don’t, Mr Disraeli!). Marrë nga një shkrim më i zgjeruar nga Telegrafi/Perspektiva/
